Kocham swoją pracę. Jest moją pasją, a pasje trzeba realizować. Bez nich życie nie miałoby blasku a poranki bez dreszczyku emocji straciłyby swój urok. Dla jednych pasją jest zdobywanie szczytów, a dla mnie każdy projekt jest jak wyjście na Mount Everest – długa, ciężka droga prowadzi na szczyt, ale jak już go zdobędę, mam niesamowitą satysfakcję…
Wszystko zaczęło się… no właśnie – konia z rzędem temu, kto pamięta, kiedy dokładnie. Na pewno było to bardzo dawno temu, za czasów, gdy jeszcze nie było komórek, kiedy piłam mleko prosto od krowy i bawiłam się na podwórku z koleżankami. Nie myślałam o rzeźbieniu mięśni brzucha, a na wakacje jeździłam pasać owce do Kasinki Małej. Świat był mniej skomplikowany…
To właśnie wtedy pojawiła się chęć zrozumienia otaczającego mnie świata w różnorodnych obszarach. Zaczęłam od pytań, gdzie kończy się tęcza, o kolor trawy, o to, dlaczego wybuchają wulkany, gdzie można znaleźć szczęście, po co ludzie żyją i dlaczego woda jest przezroczysta choć wydaje się niebieska. Nieustannie pytałam i poszukiwałam, ale odpowiedzi nie do końca mnie satysfakcjonowały – bowiem mówione naukowym językiem, zdaniami wielokrotnie złożonymi, z wieloma wyrazami, których znaczenia należało szukać w słowniku wyrazów obcych… były dla mnie zbyt trudne do pojęcia i nudne. Wszak byłam dzieckiem.
Ciumkanie, bagatelizowanie i mówienie o bocianach przynoszących dzieci też jakoś mi nie podchodziło. I tak uczyłam się i uczyłam… zaliczałam kolejne klasy z wyśmienitymi ocenami, ale jakoś nie czułam się mądrzejsza. Nie do końca rozumiałam, po co mi wiedza na temat zasobów pszenicy w Zimbabwe. Nie wiem jak Wam, ale mnie się to do niczego nie przydało, choć przyznaję, że do dziś będę pamiętała, jak ważna jest pogoda dla rolnika.
Te wszystkie doświadczenia edukacyjne spowodowały, iż narodziła się we mnie myśl, że trzeba tę wiedzę przekazywać ciekawiej, co nie oznacza, że infantylniej. Najważniejsze, by zainteresować dzieci, stworzyć im przestrzeń do kreatywnego tworzenia i pozwolić im myśleć. I tak, po różnych doświadczeniach zawodowych, smoczych paradach, setkach warsztatów, stosach zapisanych kartek papieru, kursach dramy, wariackich projektach z niezwykłymi ludźmi, ekscytujących nocnych rozmowach z naukowcami i wielu podróżach, w tym również w głąb siebie, powstała firma Cel Edu Architektura projektów edukacyjnych i kulturalnych oraz Fundacja Naturalnie Edukacyjna.
Kocham swoją pracę. Jest moją pasją, a pasje trzeba realizować. Bez nich życie nie miałoby blasku, a poranki bez dreszczyku emocji straciłyby swój urok. Dla jednych pasją jest zdobywanie szczytów a dla mnie każdy projekt jest jak wyjście na Mount Everest – długa, ciężka droga prowadzi na szczyt, ale jak już go zdobędę, mam niesamowitą satysfakcję…
W sumie to pisanie bajek zawdzięczam Biedronce, która ogłosiła konkurs na napisanie bajki i postanowiłam wziąć w nim udział. Nagrodą było sto tysięcy złotych! Niestety pieniądze przeszły mi koło nosa, ale dzięki odwadze Pani Dyrektor Dworku Białoprądnickiego – Renacie Lisowskiej – mój pierwszy tekst został wydany. „Podróże pościelotem”, bo o nich mowa, stworzyłam wraz z niezwykłą Kobietą – Magdą Krzysik, która nie dość, że wymyśliła nasz bajkowy środek transportu, to napisała świetne bajki ruchowe, które nadały całości fantastyczny wymiar.
Zaufała mi również Monika Kupnicka z Wodociągów Miasta Krakowa, dzięki której powstała „Wyprawa batyskafem. Misja w Rurogrodzie” i Grzegorz Lenartowicz z Gazety Krakowskiej, który namówił mnie na bajkę o bezpieczeństwie i tak dzieciaki mogły poczytać „Psotnych rycerzy”.
Małe sprostowanie – pierwszą książkę z moim nazwiskiem na okładce wydała Elektrownia Wodna w Niedzicy pt.: „Gra o prąd”, a była ona owocem pracy z dzieciakami z Akademii Młodego Elektryka. Natalko Niemiec – dziękuję!
I nie mogę zapomnieć o fantastycznej współpracy z Magdaleną Ochocką, z którą wydałyśmy „Pomysłownik Niańka”, „Rodzinny przewodnik po Czarnogórze”, „Być jak Brzechwa” i komiks o Tadeuszu Kościuszce.
Ostania pozycja wydawnicza – „Podróż na Wielką Górę. Bajka filozoficzna” – to nowy dla mnie obszar, czyli filozofia, ale dzięki zakręconej kompletnie znajomości z Rafałem Mazurem, udało się stworzyć niezwykłą bajkę, a ilustracje Kamili Golec są perełką!
Pisanie scenariuszy warsztatów, lekcji, spektakli czy programów edukacyjnych sprawia mi wielką radość!
Trudno jednak byłoby mi przedstawić w tym miejscu wszystkie, które przelałam na papier (tak, tak…najpierw zapisuję myśli na zwykłej kartce papieru:), ale pokażę kilkanaście tytułów, które charakteryzują moją pracę w tym obszarze.
Do moich ulubionych należą:
Już sama nie wiem, czy bardziej lubię tworzyć bajki dla dzieci, czy przygotowywać projekty autorskich ścieżek dydaktycznych. Jedno i drugie wymaga zamknięcia oczu i przeniesienia się w świat niedostępny nam na co dzień. Przy bajkach odwiedzam magiczne miejsca, a przygotowanie ścieżki wymaga ode mnie podróży w czasie i przestrzeni, wędrówek śladami przeszłości czy spotkań z zapomnianymi bohaterami. Są one wielkim wyzwaniem, ale gdy już powstaną i pierwsi goście dotkną, zaczytają się, posłuchają historii lub też nasycą oczy fantastycznymi obrazami, to radość jest niezwykła.
Przygotowywane przeze mnie i mój zespół ścieżki pozwalają dostrzec wyjątkowość i atrakcyjność zasobów dziedzictwa przyrodniczego i kulturowego poprzez niezwykłe instalacje, które wykraczają poza standardowe opisy na tablicach.
Gdy po kilkunastu latach pracy z dziećmi naszła mnie myśl, że może już czas zakończyć ten rozdział mojego życia zawodowego, to zobaczyłam te wszystkie uśmiechnięte twarze dzieciaków, które biorą udział w moich zajęciach i… odrzuciłam ją natychmiast.
Najpiękniejsze w tej pracy jest bycie blisko dzieci, gdy odkrywają świat i zadają setki pytań, na które często nie znam odpowiedzi. Spacer z nimi po krętych ścieżkach teatru, literatury, sztuki, nauki to niezwykła wyprawa, która pozwala przekraczać granice wyobraźni, czego nam – dorosłym – tak bardzo brakuje!
Przeprowadziłam setki warsztatów, widziałam tysiące dzieciaków i dziś wiem, że najlepszym wynagrodzeniem jest ich radość!
Poniżej przedstawiam wybrane tematy warsztatów, do których przygotowałam scenariusze i miałam przyjemność przeprowadzić:
A co tu robi smok zapytała moja młodsza córka? 🙂
Jako symbol mądrości (między innymi) towarzyszy mi od prawie 20 lat, od kiedy to po raz pierwszy padł z ust Dyrektora Teatru Groteska, pomysł organizacji Wielkiej Parady Smoków. I stało się! Początki nie były łatwe, ale wspólnymi siłami, w fantastycznej ekipie, wypracowaliśmy scenariusz jednej z najbardziej znanych obecnie imprez w Krakowie. Przy Paradzie nauczyłam się, czym jest organizacja eventów i jak opanowywać stres, gdy przygotowany scenariusz możesz wyrzucić do kosza. Jak być elastycznym i spokojnym… i wiele innych ważnych rzeczy, które pozwoliły mi na przygotowanie wielu małych i dużych imprez.
Dziś wiem jedno, że mała impreza wymaga ode mnie takiej samej uważności jak wielki event, a współpraca z ludźmi jest kluczem do sukcesu. No i szacunek – do pana ochroniarza, pani sprzątającej, podwykonawców, klientów, uczestników – jednym słowem: wszystkich.
Poniżej kilka moich ulubionych imprez, które organizowałam lub współorganizowałam. Wszystkich nie sposób przedstawić.
I dodatkowo:
Amerykański psycholog – Carl Rogers – wypowiedział kiedyś przepiękne słowa:
Ludzie są tak niezwykli jak zachody słońca, jeśli pozwolisz im takimi być. Kiedy patrzę na zachód, nie łapię się na mówieniu: “Rozjaśnij nieco pomarańcz w prawym rogu.” Nie próbuję kontrolować zachodu. Oglądam go z zachwytem nad tym, jak się rozprzestrzenia.
Na mojej drodze życiowej pojawili się niezwykli ludzie, którzy pozwolili mi być sobą i stali się wielkimi przyjaciółmi. Niektórzy towarzyszą mi w drodze zawodowej od wielu lat i spotkania z nimi, wspólna praca, burze myśli, rozmowy prowadzone godzinami są dla mnie wielką wartością i nie byłabym tu, gdzie jestem, bez ich towarzystwa. Pojawili się i zostali w moim życiu a dzięki nim moja praca ciągle jest wielką przygodą, która zaskakuje, bawi i uczy mnie!
Spotkanie z człowiekiem, rozmowa, spojrzenia, emocje – to coś, co kształtuje nas i nadaje życiu sens.
111 000 dzieci wzięło udział w moich warsztatach edukacyjnych.
52 000 dziecięcych rączek oklaskiwało spektakle, które współtworzyłam.
30 000 książek dla dzieci zostało wydrukowanych, których byłam autorką lub współautorką.
Stworzyłam ponad 450 scenariuszy warsztatów dla dzieci, nauczycieli, firm, instytucji.
Zorganizowałam 350 eventów na terenie Małopolski.
Zrealizowałam 300 projektów edukacyjnych i kulturalnych.
Zorganizowałam ponad 100 konferencji w obszarze edukacji.
Przeprowadziłam ponad 50 szkoleń dla nauczycieli i pracowników firm.
Przełącz się na czyste powietrze – TVP Podhale
Reportaż z imprezy w Niedzickim GOK-u
IV Festiwal Wody – 10 urodziny Akademii Kropelki
Wideorelacja – Telewizja Kraków
Światowy Dzień Wody 2019 – MPWiK
Wideorelacja – Telewizja Kraków
Artykuł – FAKT24
III Festiwal Wody – woda nas kręci!
/Wodociągi Krakowskie/ 29 września 2018
Spiska gra planszowa
Gra w Spisz – Telewizja Podhale
Wieża widokowa w koronach drzew – Konferencja prasowa
Ścieżka w koronach drzew – „W poszukiwaniu zaginionego…” – wywiad z Anną Machacz
Weekend z TVS w Słotwinach Arenie 08.07.2018
II Festiwal Wody /Wodociągi Krakowskie/
Kronika Krakowska: 21 października 2017
Latawce, dmuchawce, wiatr… TVP Podhale
Reportaż z imprezy na Łapszance /Gmina Łapsze Niżne/
Gazeta Krakowska, 24 października 2016
E-mail: anna@machacz.eu
Strony internetowe:
Cel-Edu!: www.cel-edu.pl
Fundacja Naturalnie Edukacyjna: www.fundacja-edukacyjna.pl
Droga harmonii: www.drogaharmonii.pl
